Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Contineo me ab exemplis. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Ita nemo beato beatior. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Comprehensum, quod cognitum non habet? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nos commodius agimus. Sit enim idem caecus, debilis. Poterat autem inpune; Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Non laboro, inquit, de nomine.

Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quonam, inquit, modo?

Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?