Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vide, quaeso, rectumne sit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Minime vero, inquit ille, consentit. Duo Reges: constructio interrete. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Quae duo sunt, unum facit. Optime, inquam. Videsne quam sit magna dissensio?

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quis hoc dicit? Quibus ego vehementer assentior. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Ut id aliis narrare gestiant? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Venit ad extremum; Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Quid censes in Latino fore? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?

Quid censes in Latino fore?

Summus dolor plures dies manere non potest? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Maximus dolor, inquit, brevis est. Dicimus aliquem hilare vivere; Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi.

Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Satis est ad hoc responsum.

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Si longus, levis dictata sunt. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Cave putes quicquam esse verius. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.